Graag stel ik mij aan jullie voor. Mijn naam is Christiaan Varenhorst, 33 jaar en professioneel beachvolleyballer. Sinds kort vorm ik samen met Leon Luini een beachvolleybalduo en ben ik via Leon ook opgenomen in het Motorola team. Voor mij een heel bewogen jaar waar ik wil jullie graag iets over wil vertellen. Want in het afgelopen jaar hebt ik veel van geleerd.

Aangezien ik sinds mijn 18e full time beachvolleybal, denk ik dat ik me wel een redelijk ervaren beachvolleyballer mag noemen ;-). Ondanks die jaren op de tellen, zeg ik altijd dat je nooit te oud bent om te leren. Zowel technisch, tactisch als algemeen topsporter zijn. Wat dat betreft is dit een heel leerzaam jaar geweest, door langdurig geblesseerd zijn…

Al sinds het begin van 2023 had ik last van een rugblessure. Hierdoor kon ik een aantal dagen/weken niet goed trainen. Na hiervoor meermalen behandeld te zijn, ging het weer de goede kant op. Totdat het op een gegeven toch weer goed mis ging en ik zo niet langer door kon gaan met beach volleybal op topniveau. Na een MRI en veelvuldig overleg met diverse specialisten bleek de enige oplossing een operatie! En laat dat nou precies gebeuren op de vooravond van de start van ons seizoen. Dramatische timing dus.

Met een geschatte revalidatieduur van 5-8 maanden is dit direct de ernstigste en meest ingrijpende blessure die ik in mijn carrière gehad heb. De timing zorgde er direct voor dat plaatsing voor de Olympische spelen van Parijs 2024 een ernstige tik opliep. Aangezien plaatsing wordt gerealiseerd door een ranglijst waarop de beste 16 teams zich plaatsen. Door geen toernooien te spelen worden er ook geen punten behaald voor deze ranglijst. Alsof dit nog niet genoeg was gaf mijn toenmalige beachvolleybalpartner te kennen niet te wachten en met iemand anders verder te gaan.

Sportief gezien is dit natuurlijk dramatisch. Er zit echter ook een andere kant aan. Vergelijkbaar met het coronajaar waar iedereen thuis moest blijven, gaf dit ook voor het eerst de mogelijkheid om langere tijd én in de zomer thuis te zijn. Met een dochter van amper 6 maanden is dit dan ook geen straf. Haar op zien groeien is zo ontzettend mooi dat dit de periode van revalideren enorm verlicht heeft. Zo leer je dat er na(ast) de sport nog veel meer is. Oh ja en natuurlijk sleept mij motorola edge 40 pro mij ook flink door de revalidatie.

Gelukkig bleek er in Leon Luini een jong aanstormende beachvolleyballer weer een nieuwe partner voor mij klaar te staan die graag samen met mij een team wilde vormen. Nadat Leon en ik 3 toernooien samen hebben gespeeld, (waarover je hier meer kunt lezen) is er helaas toch een terugval opgetreden in mijn rug en hebben we moeten besluiten een duurzame revalidatie in te zetten. En dat houdt in dat de blessure eerst helemaal voorbij moet zijn en ik minsten een maand pijnvrij/blessurevrij getraind moet hebben voor we samen weer op toernooi gaan. Met als doel om niet meer bezig te zijn met de belasting en de impact van toernooien spelen op mij fysiek en mijn rug specifiek. En dus dat we ons blijvend kunnen richten op de komende jaren.

Want ondanks deze heftige periode denk ik nog niet aan stoppen. Ik heb het gevoel dat er nog steeds mooie dingen mogelijk zijn in deze sport voor mij en met Leon als team. Dus hopelijk kan ik in een volgende blog vertellen hoe goed en hard we aan het trainen zijn en dat de toekomst er rooskleurig uitziet sportief gezien.

Groetjes,

Christiaan Varenhorst