In de aanloop naar het EK, een van de hoogtepunten van ons seizoen, krijgt mijn partner Christiaan Varenhorst weer last van zijn rug. Hij is recent genezen van een hernia, en de medische staf wil absoluut geen risico nemen. Ik zit er flink doorheen, want het EK in Wenen is een mega happening, waarvoor mijn familie en vrienden al kaartjes hebben gekocht. Twee dagen voor de start van het toernooi, krijg ik op mijn motorola opeens te horen dat ik het EK met collega Yorick kan spelen. Wat een verrassing! Zijn partner is ook geblesseerd, en we kunnen het toernooi goed gebruiken voor de ervaring en de punten. Er wordt dan ook niks van ons verwacht, aangezien we twee links spelende  verdedigers zijn, die zonder enige voorbereiding het gaan opnemen tegen de Europese top. We vliegen daarom super relaxed en met een glimlach het toernooi in.

Wenen is the place to be

Vraag me niet waarom, maar Wenen is the place to be voor beachvolleybal evenementen. Het toernooi wordt als een festival opgezet en duizenden fans stromen binnen om bier te drinken en te juichen voor hun lievelingsploeg. Tijdens onze eerste wedstrijd weten we het publiek op de bijvelden aardig te vermaken met een 3-set thriller die we op het nippertje nog winnen. Goed begin! Later in de middag is het hoog gerankte Duitsland ons te sterk, mede door de afwezigheid van een echt blok. De twee Duitse boomstammen slaan alles keihard naast en over mij heen. Opzich geen drama, want we worden dus tweede in de poule, en gaan door naar de knock-outfase op vrijdag.

Het toernooi gaat nu echt beginnen, want bij een verliespotje lig je er direct uit. Tijdens de round of 24, tegen de jonge Tsjechen (prima loting), begin ik een verschil te voelen in ons spel. De afstemming verbeterd met elk punt en we beginnen als een echt team te spelen. We compenseren de beperkte blok/verdediging met een perfecte sideout en goede servicedruk, waardoor we redelijk eenvoudig winnen. Wow! Geen tijd om de overwinning te vieren, want we moeten voorbereiden op de volgende ronde tegen het thuisland Oostenrijk. So far, so good.

Het stadion in Wenen voor het eerst binnenlopen is iets wat ik nooit meer zal vergeten. Kippenvel. Duizenden mensen die juichen voor Oostenrijk, keiharde muziek en overal TV camera’s. De druk en spanning van het centercourt zorgt ervoor dat we 16-11 achter komen te staan, maar door goed spel weten de set en wedstrijd om te keren en krijgen we het hele stadion stil (21-19, 21-13). We geloven het eigenlijk zelf niet eens. Kwartfinale gehaald op het EK! Bij de beste 8 van Europa zonder samen te trainen. Ongelofelijk! Ik ga met een glimlach naar bed, wetend dat dit het maximale is wat we kunnen halen. Want in de kwartfinale spelen we tegen Noorwegen, Olympisch en wereldkampioen, en daar heeft geen enkel team een antwoord tegen. En het is al helemaal kansloos voor een gelegenheidsduo van twee verdedigers.

Ik kan nog steeds niet begrijpen wat er op zaterdag 5 augustus om 19.00 is gebeurd. Misschien hebben de Noren ons onderschat. Misschien waren ze beiden wel ziek. Misschien dachten ze al te hebben gewonnen na een eenvoudige eerste set. Wij gaven ten minste niet op, en speelden vervolgens de wedstrijd van ons leven. Alles klopte, hyperfocus, flow. Ik pak 8 bloks terwijl Yorick alles verdedigt. Elke aanval valt op het lijntje. We winnen de tweede set dik en staan ruim voor in de derde. Ik denk de hele tijd  “Ze komen zo terug, ze gaan je zo weer inhalen, ze laten je niet zomaar winnen”. Maar die avond waren wij onverslaanbaar, en wonnen we de wedstrijd 15-11 in de derde set. Ik moet huilen en lachen tegelijk. We kegelen de titel favorieten uit het toernooi en vliegen de halve finale in. Terwijl mijn Motorola op het nachtkastje volstroomt met berichten, lig ik tot diep in de nacht wakker in bed, vol adrenaline en ongeloof. Wie had dit gedacht?

Voor het eerst komt er nu wat druk bij kijken. Als je Noorwegen verslaat, dan moet je toch ook van Oekraïne in de halve finale winnen?! Vol spanning sta ik in het veld, nu opeens als publieksfavoriet in de strijd voor een finaleplek. We verpesten onze voorsprong telkens met onnodige foutjes, maar zijn uiteindelijk in twee sets toch te sterk voor het Oost- Europese duo. Pfoe, gelukkig dat zij ook niet al te best speelde!

In de EK finale tegen Zweden

In lichte tijdnood bereiden we ons voor op de finale tegen de Zweden, die bekendstaan om hun snelle tweeslag spel. Gaan we het nou echt doen? Europees kampioen worden als underdog? Helaas niet. We spelen eigenlijk best goed, maar kunnen de Zweden niet stoppen en verloren uiteindelijk 2-0 (21-16, 21-18). In de tweede set hebben we nog een kans op voorsprong gehad, maar mijn aanval viel net 5cm buiten de lijnen. Sh*t! Ik baal het eerste halfuur enorm, maar tijdens de prijsuitreiking begint mijn emotie te veranderen in blijheid, trots en ongeloof. Ik heb goud verloren, maar wel zilver gewonnen voor Nederland. Tweede van Europa, op de meest gekke en onverwachte manier ooit. Een droom die uitkomt.

Wat hebben jullie na de prijsuitreiking gedaan?… Ik denk toch dat ik die verhalen voor mezelf ga houden. Het begon met fans, handtekeningen, interviews en champagne, en het eindigde zonder slaap op de ochtendvlucht terug naar Nederland. De herinneringen blijven gelukkig in mijn motorola video galerij.
Op naar het volgende avontuur!