Precies 228 dagen na mijn laatste officiële wedstrijd (EK-finale), is het EINDELIJK weer tijd om te spelen. Ik kan niet wachten. Chris en ik hebben een hééle lange winter achter de rug, vooral met trainen, trainen en nog eens trainen, waar ik langzamerhand een beetje klaar mee was. Uiteindelijk leef ik niet voor de lange dagen in de beachhal in Den Haag, de technische meetings en de zware krachtsessies.

Alles wat ik ervoor doe, is juist om op het hoogste niveau te kunnen spelen, de competitie en wedstrijdspanning te voelen, en om te winnen. En na een lange stop is het eindelijk weer tijd om de ware Leon naar boven te halen voor een echt potje beachvolleybal.

De heenreis naar Recife is helemaal uitgestippeld om de rug van Christiaan zo min mogelijk te belasten, wat redelijk lastig is voor een flinke kerel van 2.11 op een economy stoel. Helaas missen we onze verbinding door een vertraging, en moeten we 8 uur extra wachten op het vliegveld van Lissabon. Het maakt mij allemaal niet zoveel uit, ik mag weer op toernooi en ik heb een geweldige batterij op mijn Motorola Edge 40, dus alles komt goed.

De eerste paar dagen in de Braziliaanse kuststad doen we rustig aan, we wennen aan de enorme hitte en het tijdsverschil, en draaien lichte trainingen. Wisten jullie dat je in Recife ondanks het superwarme zeewater niet mag zwemmen? Het is een van de plekken met de meeste haaienaanvallen ter wereld, en niemand waagt het om verder dan zijn knieën het water in te gaan.

Ontzettend zenuwachtig beginnen we eindelijk aan de kwalificatie van het challenge toernooi op donderdag, en na een makkelijke eerste overwinning weten we het tweede potje tegen Portugal net aan binnen te halen. Ik liep volledig vast, stijf van de zenuwen en nog niet echt in wedstrijdritme. Gelukkig was Christiaan in topvorm en sleepte hij mij erdoorheen. Wat is beachvolleybal een mentale sport zeg! Geen wissels, geen coach, je moet het met zijn tweeën doen.

Maar we hebben ons met het Motorola-logo op het brokje wel gekwalificeerd voor het hoofdtoernooi, mega! Vrijdag begint het opeens enorm te waaien, en we passen ons spel niet genoeg aan aan de weersomstandigheden, waardoor we met 2-0 verliezen van team USA. Na enige meningsverschillen over de tactische aanpak van het spel, en zelfs een kleine ruzie, weten we de koppen weer dezelfde richting op te krijgen en winnen we ’s avonds met 2-0 van Oekraïne. We gebruiken de weersomstandigheden deze keer goed, onder het motto van onze coach “de wind is je beste vriend”.

Dat is een lekker begin! We zitten in de achtste finale en loten het thuisland en titelfavoriet Brazilië. Slechter dan onze eerste set kan je eigenlijk niet spelen, en we gaan voor een joelend thuispubliek met 21-10 van af. De wedstrijd lijkt na een slechte start van de tweede set al gespeeld, maar dat is uiteindelijk onze kracht. We spelen vanaf dat moment vrijuit, zonder verwachtingen, terwijl de Brazilianen hem nu wel moeten winnen. Op de een of andere manier draaien we de wedstrijd om en winnen we de tweede set, wow!

De derde en beslissende set gaat gelijk op, maar het Braziliaanse duo weet op ervaring een kleine voorsprong te pakken, 14-12. We werken twee matchpoints weg door een waanzinnig blok van Chris! Het publiek is opeens stil. Op 19-19 verdedig ik twee ballen achter elkaar, en sla ik de laatste bal er via het blok in. YES!

Helaas krijgen we het niet voor elkaar om dezelfde vrijheid en energie te brengen in onze kwartfinale tegen Engeland, en verliezen we door slecht spel met 21-19 en 22-20. We waren wat vermoeid na de vorige spannende pot, en ons geluk was op. Met gemengde gevoelens zit ik op de hotelkamer de wedstrijd op mijn Motorola terug te kijken. Bijna in de halve finale, wat een verspilde kans… Maar ook een mooie 5e plek, en van de nummer 6 van de wereld gewonnen!

Uiteindelijk blijft de glimlach hangen. Dit is waar ik het voor doe, de emotie van een punt, het samenspel met Chris, teleurstelling en onverwacht winnen. Het hoort allemaal bij de lange weg naar mijn doel, de Olympische Spelen. Ga je met mij mee?